गद्य कविता

फूलसरा बाहिर सरेको सुइँको पाउनासाथभुलमान पनि बाहिर सर्‍यो । यो परापूर्व सराइको सुअवसर छोप्दैगुटबीर सर एक शेर धान बोकेर भित्र

ऊ लेखक हुँ भन्छआफ्नो शीर्षकमा मलाई नै चुन्छ ।घरी अर्धाङ्गिनी भन्छ घरी अर्थाल्लिई भन्छ । म बाहिर हुँदा ऊ भित्र

आङ दुख्यो? टाउको टन्कियो ? छातिभित्र कट्कटी खायो ? च्च ! च्च !! च्च !! ओछ्यानमा सुकला होइस्यो लाखौँका सपनाहरु

आज एकाबिहानै यो बूढिन नमानेको मगजमा कहाँबाट पस्यो चित्रकारिताको अद्भूत भूत ?   मगजको एक धर्सो प्वाँख मनको भाँडोमा डुबाएर

फेरि कनीकुथी उक्लँदैछु अक्करे भीरजस्तै प्यासी नजरको त्यो उकालो विश्वासको झिनो बैशाखीको सहाराले एक भारी मनको कोसेली लिएर । (यो

  नटक्टक्याउ शब्दहरुले ठटाएर त्यसरी शुद्ध सुतीले बुनिएको मुलायम दिल उध्रिनसक्छ । …….. धुलौटे बजारमा खुल्ला छोड्दा पनि उस्तै टहकिलो

सम्बन्ध मक्किएको जीर्ण पुल तर्न नसकी फँसेको छु अँध्यारो मुछिएको तिम्रो बस्ती बाहिर धकेलेपश्चात् प्रतिरोधहिन आवाजहरु कति छिट्टै ठड्याइसकेछौ पातालचुम्बी

कठैबरा ! तर्स्यौ हगि !! तिम्रो गृहप्रवेशद्वारको बाहिरपट्टि उक्सिएको थैलोजस्तै कुनै फाल्तु जिनिसमा  एकाबिहानै अचानक आँखा पर्दा । कुसाइतको आशंकाले

एक पाइला धौलागिरीको र अर्को पाइला सगरमाथाको माथिल्लो आधारशिविरमा टेकेर कनिकुथी चढिरहेको छु जिन्दगीको उकालो यताको हरकदमले यतैको पाइताला दुख्छ

कत्ति छेकिनू त्यो सगरबाट हुटिट्याऊँका झिना खुट्टाहरुको ओतमा फगत थुतुनो बालुवाभित्र धसेर !   ओ, मेरी जोरी ! आँशु, अल्छ्याइँ,

फेरि आज पनि तिमीले मेरो मन राखिदियौ मैले तिम्रो मन राखिदिएँ । तिमीले भन्यौ, तपाईँ अघि खानुस् मैले भनेँ, होइन,

  “बाबा ! बाबा !” को कर्णपृय दूधे स्वरले म ब्यूँझिएँ झल्याँस्स आधी रातमा तिमी गुन्द्रीको छेउ लागेर दुवै आँखाबाट

  बिर्सनैपर्छ भन्छौ भने ठीकै छ बिर्सिदिन्छु ।   तिम्रै सम्झनाले मुछिएको छ यो आगत र त्यो विगत यो धर्ती

देवकुमारी ओली   पुस माघको सिरसिरे हावामा पनि घरको छतमा बसेकी म अभागी आमालाई मम् मम् छिटो तल झर्नुस् भन्थ्यौ