गिती शब्द

केटी सम्झी जन्मघर रुन्छु धरधर बाटै छेक्यो कोरोनाले बरिलै कति बाँच्नु छ र नहोऊ परपर आँशु सुक्यो म रुनाले ।१।

यो सालको जारो ! भो कति सारो !! सँधैँ भो अँध्यारो !!! फूल-बारीमाथि फागुनैसम्म खन्यायो तुषारो ! कोपिला झरे, बचाउने

तिमी छैनौ भनी म भनूँ कसरी तिमी हैनौ भनी म भनूँ कसरी जतातै तिमी नै तिमी छौ   बाहिर म

परि आऊ परि आऊ फेरि आऊ यही जुनीमा अर्को जुनी फेरी आऊ   तिमीले हेर्न खोजेको हेरी आऊ तन्नेरी वयमै

तिमीसंग कति बोल्नु थियो अब बोल्ने सम्भावना सिद्धियो तिमीसंग कति कुरा खोल्नु थियो अब खोल्ने सम्भावना सिद्धियो   तिमीसंग कति

तिम्रो चौबीसौँ जन्मदिवस आई गयो परि तिमीविना यो… हामीले यहीँ मनायौँ, तिमीले कहाँ मनायौ ? चौबीसलाख पाला माझेर स्मृतिका सङ्गालिएका

वर्षौँसम्म आँगन टेढो भन्ने मात्र कुरा भो यै आँगनमा नाच्ने ईच्छा बल्ल पूरा भो गणतन्त्र, संघीयता, धर्मनिरपेक्षता साना होइनन् उपलब्धि सोचेपछि त

पुरुषः   शहर राम्रो मलेशिया धन राम्रो कोरिया जान्छु अब विदेशतिरै खन्दैन खोरिया     महिलाः घर छाडी परदेश जाने

दुई पाइला बढी लम्किँदा पाउने महत्व बुझेनौ । दुई पाइला मात्रै रोकिँदा पाउने महत्व बुझेनौ । एक टुक्रा हिरा पाउनको

श्रृष्टिको झल्को म देख्न सकूँ किनारको लेवैमा, रुबेरो पेली बसुझैँ लाग्छ त्यो तिम्रो छेवैमा । अविचल्, सौम्य, सरल रुप सकिन

हराएको हीरा मेरो, लाग्थ्यो काँ छ ? काँ छ ? जिन्दगीको ओरालीमा भेटेँ मैले आज !   बेहोशीपन् आफ्नै थियो,

  उकालोको थकान मेट्ने, डाँडैको त्यो चौतारी छायाँ दिने बरपिपल, सुन्दर शितल छहारी खोज्छौ ढुङ्गा, राख्छौ त्यतै, भन्छौ ‘आसन मेरै

(कस्तुरीको बीना लयमा) खाने, लाउने, पढ्ने, खेल्ने, हाम्रो अधिकार मायाँ पाउने हाम्रो हक, आयौँ खोज्दै सारा २ लै लै सबलाई

हामी आयौँ गाउँ घरैमा हो मायाँले मर्यो दुनियाँ हामी नाच्यौँ गाउँ घरैमा हो मायाँले मर्यो दुनियाँ हातैमा हाम्रो सिसाकलम दिलैमा