कथा

संसदले एमसिसि पारित गरेको घटनाबाट निकै प्रभावित भएर पातुखोले भट्टी पसलेले पनि नाम फेर्‍योः ‘एमसिसि मधुशाला ।‘ नयाँ नामको भट्टी

(१) मध्यतराईको एक गाउँमा एकजना बुद्ध गौतम नामको तन्नेरी बस्दथ्यो । गाउँलेहरूमध्ये कसैले उसलाई बुद्ध नामले बोलाउँथे भने कसैले बुद्धु

१ उपत्यकाका केही स्कूलहरुमा छोटाछोटा जागिरबाट अघाइसकेपछि मैले महाराजगञ्जस्थित ग्रीन रोज स्कूलमा जागिर भेट्टाएको थिएँ । त्यो प्राइमरी स्कूल थियो

पारि फल्यो काफलुए वारि फल्यो तिजु ।बैँसले अत्तौलै भइयाँ, कोखा खोप्रा झिसू ? सामान्यतया मलाई कसैले घमण्डी मान्छे भन्दैनन् ।

म रानीपोखरीको छेउमा पत्रिका हेर्दै थिएँ । जिल्लामा रहँदा संगै काम गरेका मेरा एकजना घनिष्ठ मित्र भोटाहिटीको आकाशे पुल तरेर

“तिमी पनि आइपुग्यौ ?” हातखुट्टा लोलिएर नियास्रो अनुहार पारेको थकित वरलाई आफू नजिकै ठिङ्ग उभिएको देखेपछि पिपलले सोधी । उसो

“………………………………… ।” “………….. । मन्दराचल पर्वतलाई मदानीजस्तै घुमाएर समुन्द्र मन्थन भैरहेको थियो । मन्थनबाट कालकूट विष पैदा भयो । लगत्तै

“पखाला चलेको बखत पानी पिउँदा झन् पखाला चल्छ नि, बुद्धु ! पानी नखा बाबु, नखा !” म आफ्नो मनमाफिकको सुझाव

“छिटो कयनपानी गैहाल्, गारापारेका डिङाबाछा ग्वालाबाट फर्किने बेला भो, बारीमा पसे भने माटोढुङ्गो केही बाँकी राख्तैनन् ।” आमाले मलाई हकार्नुभयो

“तँ माथि कोठामा जाँदै गर्, म यो ठाँडोलाई थन्क्याएर एक सेकेनमै आइहाल्छु है त ।” उनी गाडी ग्यारेजमा थन्क्याउन पट्टि

“जाम् जाम् गुरुजी !” “यात्री सबैलाई बस्न लायौ ? ढोका लगायौ पछाडितिरका सबै ?” “लाएँ गुरुजी, लाएँ !” “पानी, ड्राइफुडहरु हाल्यौ त

मन काकाकुल छ । लथालिङ्ग छ । शान्त रहन साउती गर्छु र सम्हाल्न खोज्छु घरिघरि । विदाको घण्टीपछि तितरबितर भएका

  बेलुकाको ७ बजिसकेको थियो । यो नै आज दाङबाट छुट्ने अन्तिम रात्रीबस थियो । बस छुट्नै लागेको संकेत एकनाशको

(१) युवती भारीको मारवश् केही फुसफुसाई । युवक पछि नफर्केर युवतीलाई जवाफ फर्काउँदै थियो । “माताहोकरा मामीपनिहारा, मातैत्यरा मानेहोजारा !”