लेख/आलेख

अर्थशास्त्रको विद्यार्थी छँदा बारम्बार घोकेको वाक्यांश थियोः भिसिअस साइकल अफ पभर्टी । अर्थात् गरिबीको दुष्चक्र । शहरमा विकासका बहसहरू चल्दा

पारि फल्यो काफलुए वारि फल्यो तिजु ।बैँसले अत्तौलै भइयाँ, कोखा खोप्रा झिसू ? सामान्यतया मलाई कसैले घमण्डी मान्छे भन्दैनन् ।

शाब्दिक वा अर्थगत कलाकारिताबाट भाषागत प्रस्तुतिलाई सिँगार्ने तत्त्वलाई अलङ्कार भनिन्छ । संस्कृतको ‘अलम्’ धातुमा ‘कार’ प्रत्यय लागेर ‘अलङ्कार’ शब्दको व्यूत्पत्ति

गाउन मिल्ने वा गाइएको भाषालाई गीत भनिन्छ । नेपाली वृहत शब्दकोषले गीतलाई गाउनको निम्ति रचिएको लयात्मक तथा सुललित पद्यरचना भनेर

काशनको लागि पहिलो भागको लेख पठाउँदा परिवर्तन खबरका सम्पादक पदम पुनसँग शीर्षकको सान्दर्भिकता र वर्णविन्यासको विषयमा केही समय वादविवाद भयो

ठाडी भाखा कर्णाली प्रदेशका विभिन्न जिल्लाहरुमा गाइने धेरै पुरानो लोकभाका हो । लोकभाकाका गीतहरु भावको हिसाबले अत्यन्तै मार्मिक एवम् लाक्षणिक

चियामा राखिएको हर्लिक्स पनि अल्कोहोलिकमा परिवर्तन भयो कि भनी शंकाले हेर्नुपर्ने दिन गुजार्दै थिएँ । नआइज भन्दाभन्दै जबर्जस्ती घरभित्र छिरेको

ए सानो मान्छेयो संसारमा तिमीजत्तिकै राम्रो कुन छ ? तिमीमै शितल जून जस्तो गुण छ । तिमीमै सुनौँ सुनौँ लागिरहने

हामीले हाम्रो ऐतिहासिक एकता मजबुत भएको देखाउन चाहन्थ्यौँ । अप्ठ्यारो के थियो भने हामीबिच एकतामा पनि अनेकता थिए । समानताबिच

  काम, क्रोध, लोभ, मोह, अहंकार + त्याग्ने । …………………… कर्मेन्द्रीयहरुलाई + वशमा राख्ने । ………………………… मैले अभिव्यक्त गर्न गइरहेको

म सकाण्ड सोत्तरिएको आज होइन । यी काण्डहरु बिचेत छन् । यी पत्रहरु पत्कर हुँदै झरिरहेका छन् । यी मुरहरु

1 + 1 = 1 1 – 1 = 1 यो हो एउटा कविताको दुई हरफ । यो कविता हेर्नेबित्तिकै

शीर्षक ‘भलिबल‘ नै छानेँ मैले । मनले त मानिरहेको छैन, यो शीर्षक राख्न, किनकि भर्खरै म भाषा सुधार आन्दोलनको एक

  – प्रा.डा. खगेन्द्रप्रसाद लुइटेल शब्दहरू जोडेर एउटै डिकमा लेख्नुलाई पदयोग भनिन्छ भने शब्दहरू छुट्ट्याएर लेख्नुलाई पदवियोग भनिन्छ । पदयोग