सानीभेरी
कुना, कन्दरातिर कतै नभुली
नियात्राभर अनेक सखीहरु बटुली
अस्तव्यस्तताले आभुषण बेरी
कुद्छ्यौ अहोरात्र किन सानीभेरी ?
अति गर्दछ्यौ तिमी हडबडाहट
किन गर्दछ्यौ यति गडगडाहट ?
जवानी चढेझैँ उर्लिरहन्छयौ
नसुनुन् कोही, तर कुर्लिरहन्छयौ ।
वृक्ष, पहरा, किनारै लछारी
जीवनको इहलीला समाप्त पारी
देवपुरीका असुर समान
पार्दछ्यौ सबलाई थर्कमान
न श्रेय पाउँछ्यौ, न पुरस्कार
थकित, रुग्ण, घायल हुन्छयौ बेकार ।
न चन्चलता, न त मदमस्तता
ठूली हुन् तथापि सदा नतमस्तक
शान्त, स्निग्धताले अति धैर्य गरी
पर्खी बसेकीछन् तल, ठूलीभेरी ।
दूर् छैन रिम्ना दोभान् तथापि
मीलन छ तिम्रो अवश्यम्भावी
अनि दुई बैनी मिलेर टम्म
यात्रा छँदैछ महासागरसम्म
कूद या लम्क, गन्तव्य उही हो
चिच्याउ वा सुसेल, मन्तव्य उही हो ।
पंचमहाभूतको तिमी एक अंश
पुजनीय पो हौ वंश, वंश
आफू जन्मनुको कर्तव्य सम्झ
गर्नुहुँदैन श्रृष्टिको विध्वंश ।।
- २०७०।०३।२३
- मुसिकोट रुकुम ।
