जूनकिरी
खर्लप्प कालो जङ्गल निलेको
निर्लिप्त निस्लोट दुःखी अँध्यारोमा
काँडाको निरन्तर घोचाइ र वनझीँगाको टोकाइको पीडाले
लरखरिरहेका आफ्नै पाइताला खोज्दै
पथविहिन घिस्रिरहेको यो दारुण दृश्य पछ्याएर
गन्तव्य छेक्दै देखा पर्यौ ।
पिलपिल पिलपिल तिम्रो पुछारको प्रदीप्तपुञ्जले
पथिकको धेरै भाग अँध्यारो निलिदियो
सपाट सीधा देखियो सम्मुख बाटो
मुलायम देखिए काँडाहरु
सुन्दर देखिए बनझिँगाहरु
प्रष्ट हुँदै थियो
जीवनको अर्को पाटो
तिमी अघिअघि बहिरह्यौ
म पछिपछि लत्रिरहेँ
तिम्रो प्रदीप्त प्रकाश पुञ्जले
यो दिलभित्र
सुन्दर चित्र कोर्दैथियो विलुप्त अनुहारको
दोबाटोमा आइपुग्नु अघि
“यता हुँदै..”, भन्यौ, “.. म जान्छु, तिमी उता भएर जाउ !”
मैले भनेँ, “त्यो उज्यालोको अझै खाँचो छ यहाँ”
“हुँदैन, हुँदैन…”, भन्यौ, “… यो मलाई नै पुग्दैन !”
र मेरो उही दृश्यलाई मुख बाएको अँध्यारोको पहिलो गासमा छोडेर
लाग्यौ अर्कोतिर केही बेरमै
अँध्यारोको अर्को गासमा पुगेर निलियौ ।
