संस्मरण

जब मेरो दिमागमा केही खेल्छ त्यो कुरा चालपाएर यो मेरो दिलको आँगनीमा झोला लिएर टुप्लुक्क देखा परिहाल्छ । यसले दिमागमा

“सर नमस्कार !”चिनेचिनेको स्वरले मेरो अकस्मात ध्यान खिँच्यो ।मैले अफिसको फाइल एकातिर पन्छाएर अभिवादन गर्नेको मुख हेरेँ । मेरो अगाडि

बिनारामको स्टाटस हेर्छु प्रतिक्रियाविहीन बस्छु । योग्यता छ, क्षमता छ, औपचारिक पदसहितको भूमिका छ, आफ्नो गाउँठाउँको लागि केही गरिहालौँ भन्ने

“अब के गर्ने ? अगाडि बढ्ने अर्को बाटो पनि छैन !” “मलाई के सोध्नुहुन्छ त ? म कहिल्यै यो बाटो

तीनबजेपछि बल्ल प्लेन आउने खबर आयो । यात्रुका झोलाहरु पुलिसले खोलेर एकएक गरी जाँच्न थालेकोले अब भने प्लेन आउँछ भन्ने

“तिमी नजाने नै हो त ?“ जनार्दन दाइले सोधे । जनार्दनले केही कुरा सोध्नुपर्यो भने एकैचोटि सोध्थे । उनले सोध्दा

“बाबा, यो कुन ठाउँ हो ?’’ गाडीबाट ओर्लेर परिक्षितले कमिलाको ताँतीजस्तो सवारीजामलाई नियाल्दै सोध्यो ।“मध्य बिन्दू !’’ मैले दुई हातलाई

“कता ओली सर ?” “अफिस !” “होइन होला !” “हो । साँच्चिकै हो ।” “अझै रिटायर हुनुभाछैन र ?” “रिटायर

‘सालाजु, तिमीलाई सर्केनी माइजुले भेट्न चाहन्छिन् ।’ बिहेको कामको चटारो, भिनाजुलाई पाहुनाहरुको स्वागत र बिदाइ गर्न भ्याइ नभ्याइ थियो ।

गत वर्ष लामो समयपछि विदेशबाट फर्कँदै थियो ऊ । उसले मलाई भेट्न जति चाह बोकेको थियो, त्यत्तिकै चाहनाको भारी मसँग

साविकको खलंगा गाविस मुसिकोट नगरपालिकामा रुपान्तरित भएपछि कार्यकारी अधिकृतको रुपमा एकजना कर्मचारी आउँदै हुनुहुन्छ भन्ने समाचारले खास गरी रुकुमका स्थानीय

निमावि सोलाबाङका शिक्षक लोकबहादुर खडका,प्रावि किँदाका शिक्षक बलबहादुर केसी र प्रावि कैलदेऊको शिक्षक म गरी तीनजना आधारभूत शिक्षक तालिमको सिलसिलामा

“आज अर्को सिलुक हाल्दिन्चु, नघोरिकिन नामरी खाऊ है !” आमाले भन्थिन् । आमाको आश्वासनले हामीमा कमाल गर्थ्यो । हत्तपत्त मुछेर

चियामा राखिएको हर्लिक्स पनि अल्कोहोलिकमा परिवर्तन भयो कि भनी शंकाले हेर्नुपर्ने दिन गुजार्दै थिएँ । नआइज भन्दाभन्दै जबर्जस्ती घरभित्र छिरेको