कविता

जब एक् महिना लकडाउन भोपतिदेव असाध्य सुधा हुनुभो ।घरि लेखकतुल्य उदाउनुभोघरि बालकतुल्य निदाउनुभो । अघि बारतिरै कति धाउनुभोघरकी समझीकन आउनुभोपहिलो

जब एक् महिना लकडाउन भो पतिदेव असाध्य सुधा हुनुभो । घरि लेखकतुल्य उदाउनुभो घरि बालकतुल्य निदाउनुभो । अघि बारतिरै कति

टारी बारी कलकल कुलो सर्वदा कल्कलाओस् डाँडापाखा झलमल हुँदै देश नै झल्मलाओस् कालोमैलो मुलुकभर सद्भावनाले धुलाओस् होओस् निष्कण्टक अब सदा देश

ढुङ्गे छानु, चिटिक्कका घरहरु, बाटो सफा सुग्घर थुम्का, फाँट, गुफा, बजार, बसती छन् सुन्दरै सुन्दर सिस्ने छुन्छ कुमाखले जब उठी,

आज एकाबिहानै यो बूढिन नमानेको मगजमा कहाँबाट पस्यो चित्रकारिताको अद्भूत भूत ?   मगजको एक धर्सो प्वाँख मनको भाँडोमा डुबाएर

पितृको जिउनी चलनचल्ति गर्न शुरु गरिदियौ । क्षमा पाएरै गहन गल्ती गर्न शुरु गरिदियौ । … … … रुलाई बन्द

प्रारम्भमै यतिविधि थाक्न थाल्यौ निहुँ पारी यताउता लाग्न थाल्यौ मित्रताको नियमको गम्भीर उल्लंघन भयो है विदा नलिएरै सुटुक्क भाग्न थाल्यौ

फेरि कनीकुथी उक्लँदैछु अक्करे भीरजस्तै प्यासी नजरको त्यो उकालो विश्वासको झिनो बैशाखीको सहाराले एक भारी मनको कोसेली लिएर । (यो

  नटक्टक्याउ शब्दहरुले ठटाएर त्यसरी शुद्ध सुतीले बुनिएको मुलायम दिल उध्रिनसक्छ । …….. धुलौटे बजारमा खुल्ला छोड्दा पनि उस्तै टहकिलो

मुस्कान छर्नेहरु   आफ्नो घाउ जचाउँ, जाउँ म कहाँ ? खोज्दै थिएँ के गरुँ ? देख्नासाथ पसेँ सफेद् महलमा सोच्दै

सम्बन्ध मक्किएको जीर्ण पुल तर्न नसकी फँसेको छु अँध्यारो मुछिएको तिम्रो बस्ती बाहिर धकेलेपश्चात् प्रतिरोधहिन आवाजहरु कति छिट्टै ठड्याइसकेछौ पातालचुम्बी

कठैबरा ! तर्स्यौ हगि !! तिम्रो गृहप्रवेशद्वारको बाहिरपट्टि उक्सिएको थैलोजस्तै कुनै फाल्तु जिनिसमा  एकाबिहानै अचानक आँखा पर्दा । कुसाइतको आशंकाले

आधी खोल ओठ, बाँधी राख मुटु, के के परिआउँछ, तन भरिइँदा, मन मरी ज्यूँदा, जीवनभरि आउँछ । जति छोप छाति,