पद्य कविता

हाम्रा नातिराजा खान थाले खाजा । प्रगतिका सिँढी चढ्दै ताजा ताजा । सिक्दा खुशी कति दादा मामा बाबा । बामे

हामी बाजेनाति बन्यौँ मिल्ने साथी नाति भन्छन् “बाजे ! हजुर कति जाती !!” बाजे भन्छन् “नाति, तिमी झनै जाती !!”

  सक-सक-सक-सक सुन्दा सुन्दा शुरुमा त कसम शक भो अलिअलि त सकस भो अलिकति सकसक भो । सक्दैनौ त कस-कस-कस-कस

  तिमीले तिहारमा खायौ पियौ म त ती हारमा च्यापिएँ । तिमीले संघारमा दीप सल्कायौ मैले अंगारमा दील सल्काएँ ।

पोटिला पात छन्, भरिला डाला जीउभरि लटरम्म खँदिला बाला गम्की हिँडेको देखी मदवाला ईर्ष्याले बोल्यो धानको बाला: “देख्दैछु निच, तेरा

हराएको हीरा मेरो, लाग्थ्यो काँ छ ? काँ छ ? जिन्दगीको ओरालीमा भेटेँ मैले आज !   बेहोशीपन् आफ्नै थियो,

केही भरम् लाग्ने केही भ्रम लाग्ने केही गरम् लाग्ने केही गरम लाग्ने   खालि डरम् लाग्ने खाली ड्रम लाग्ने रुखै

आमाको साम्नेको चौटामा आमाले सामाले साँचेको चाँदीको चौँठीमा चुक छ, आजै आमाको आँखालाई छल्छु चौटामा छुसुक्क छिर्छु, चुकुल ठेल्छु चुलोको

हिजोआज केभो कुन्नि ? टाउको दुखी राख्छ, नाकमा सिंगान बगिरन्छ, लामो खोकी लाग्छ । बिसेक भए जस्तो लाग्छ, फेरि आँफ्फै

(‘राम्रो रुकुम, हाम्रो सेवा‘ राष्ट्र सेवक अभियानको सन्दर्भमा लेखिएको) मेरो घरको दलिनमा, बस्तछन् जोडी गौँथली बचेरा काढ्ने लक्ष्य रे, सुरक्षित

(पदस्थापन/सरुवा/पुरस्कार/अवसर लगायतमा देखिने निजामती सेवाका विकृतिप्रतिको व्यङ्ग्य) कम्पासको सियोले फर्की फर्की त्यतै देखाउँछ अरुतिर तर्की, जब खिँच्दछ त्यो धातुको केस्रा

बगेको हावा, रोकिइ रहन म कहाँ सक्छु र ? तिमीझैँ बह, कलमले पोख्न म कहाँ सक्छु र ? फाँटमा कुदेँ,

मेरा मित्र चन्द्रप्रसाद, कति भाग्यमानी ! श्रीमतीले सुधार्दैछिन्, दिनहुँ उनको बानी, साथीभाइको संगत परे, बिग्रने छ डर जमाना नै खराब

कुना, कन्दरातिर कतै नभुली नियात्राभर अनेक सखीहरु बटुली अस्तव्यस्तताले आभुषण बेरी कुद्छ्यौ अहोरात्र किन सानीभेरी ?   अति गर्दछ्यौ तिमी