कविता

फूलसरा बाहिर सरेको सुइँको पाउनासाथभुलमान पनि बाहिर सर्‍यो । यो परापूर्व सराइको सुअवसर छोप्दैगुटबीर सर एक शेर धान बोकेर भित्र

म गीत गुन्गुनाउँदै पहाडदेखि धाउँछुहरेक जीव जन्तुको म भोक प्यास् मिटाउँछु  नछेक मार्ग भाइ हो समुद्रसम्म पुग्नुछबनेर वाफ मेघको हिमाल

विपनाःआफन्ती परिवारभित्र अवसर् सीमीत राख्ने ध्ययभर्ती गर्नुथियो जुवाइँ, बहिनी, सम्धी र साली थिएजोईपोइ मिली सदा मुलुक यो हाँक्ने इरादा थियोदेखेथेँ

महामारीको यो   अपहरणले   त्रस्त जगत न ता धामी झाँक्री   न त छ उपचार् ओखति न तअहो कोरोनाका पिडितहरुले  

ऊ लेखक हुँ भन्छआफ्नो शीर्षकमा मलाई नै चुन्छ ।घरी अर्धाङ्गिनी भन्छ घरी अर्थाल्लिई भन्छ । म बाहिर हुँदा ऊ भित्र

हाम्रा नातिराजा खान थाले खाजा । प्रगतिका सिँढी चढ्दै ताजा ताजा । सिक्दा खुशी कति दादा मामा बाबा । बामे

हामी बाजेनाति बन्यौँ मिल्ने साथी नाति भन्छन् “बाजे ! हजुर कति जाती !!” बाजे भन्छन् “नाति, तिमी झनै जाती !!”

गाली, डाँट र छेडछाड गतिला गर्दै गरौँला पछि ताली तर्र बजाउँदै खुब रमेँ सीमा सुधारेपछि नेपाली मनको अपूर्व जितको आरम्भ

लाग्न थाल्यो सानो छाति चेप्टिएको जस्तो छोटो छोटो पातलो नाक नेप्टिएको जस्तो डल्लोडल्लो गोरोगोरो रुपै कस्तो कस्तो बाउआमाको अनुहारै खप्टिएको

आङ दुख्यो? टाउको टन्कियो ? छातिभित्र कट्कटी खायो ? च्च ! च्च !! च्च !! ओछ्यानमा सुकला होइस्यो लाखौँका सपनाहरु

धर्तीकै जति बोझ् उठाइ जगमा आमा खडा छ्यौ तिमीमाया शान्ति, क्षमा र दान, करुणा, ज्ञान् की घडा हौ तिमी ।हामीमा

जब एक् महिना लकडाउन भोपतिदेव असाध्य सुधा हुनुभो ।घरि लेखकतुल्य उदाउनुभोघरि बालकतुल्य निदाउनुभो । अघि बारतिरै कति धाउनुभोघरकी समझीकन आउनुभोपहिलो