कथा

“तिमीलाई कहाँ खोजिन मैले ? सबै फेसबुक भित्ताहरुमा उधिनेँ, सबै वेबपेजहरु खोतलखातल पारेँ । अँहँ कति भेटिएनौ । सधैँ गायबको

“चिया पनि सेलाइसक्यो, अझैसम्म केमा घोत्लि’रा ?” उसकी स्वास्नी भान्छाकोठाबाट फतफताई, “घरायसी काममा सिन्को नभाँचे पनि पकाइदिएको कुरा समयमै खाइदिए

    “ए कविराम कति ढिला गरिरा ? मैले चारचारवटा तन्नाहरु धोइसक्दा पनि जाबो दुइटा सिरानीको खोल धुन पनि दिनै

खरका छाप्रा धेरै र थोरै पक्की घरहरुले मध्यपश्चिमतिरको रक्षाचौर नाउँको गाउँ सुशोभित छ । ती घरहरुमध्ये एउटा पक्की घर चुरामणि

एक दशक अघि एक अफिसमा जागिर खाँदाको कुरा हो । जागिर खाँदै नास्ता खाँदै गर्दाको कुरा । अफिसको क्यान्टिनमा एकजोडा

मलाई थाहा छ यो हरफ फेसबुक वालमा पोष्ट भएको देखेर आश्चर्यले जिब्रो टोक्ने धेरै हुनेछन् । हरफको तल कमेन्टमा “हा!

कुनै बेला बीरजन नामको मेरो एकजना साथी थियो । ऊ समाज सेवा, व्यापार, व्यवसाय, कृषि कन्सल्टेन्सी आदि सबै काम गर्दथ्यो

मध्यरातमा एउटा अनौठो प्रेमकथाको अन्त्य गरिदिने मुग्लु खोला नयाँगाउँको गोर्यानमा हिजोआज सुस्ताएर बग्ने गर्छ, जो धेरै वर्ष अगाडि बैँसले उन्मत्त

“ऐया ! मरेँ नि !!!” बाथरुमबाट आफ्नै श्रीमतीजीको रोदन मिश्रित करुण चित्कार बाहिर निस्किई परपरसम्म प्रतिध्वनित हुनपुग्यो । त्यतिबेला मैले

आजकै दिनको हिसाबले मेरो जन्मस्थल रुकुममा निजामती जागिरेको रुपमा पाइला टेकेको ठीक दुई वर्ष पार भएको छ । यतिखेरै जिल्लामा

यो कथा कलीयुगकै तीनजना मित्रहरुको हो । नेपाल मुलकको हिमालखण्डतिर एकजना कालीबहादुर नामको केटो बस्ने गर्दथ्यो । ऊ गरीब परिवारमा

मेरो एकजना भाइ कृषितर्फको डिग्री सकेर भर्खर घर फर्केको थियो । ऊ र म एकदिन खेत जोत्न हिड्यौँ । उसले

‘हे, भगवान ! ऊ केही गरी पनि यहाँ नआइदिए हुन्थ्यो’ मैले मनमनै कामना गरिरहेको थिएँ । एकाबिहानै एकजना मेरो साथीले

मसंग भएको एउटा आँपको बीरुवा मैले मेरा साथीहरुमध्ये कुनै एकलाई उपहार दिने बिचार गरेँ । त्यो आँपको बीरुवा पाउने आशा